BIBLIOTHECA AUGUSTANA

 

Johann Peter Hebel

1760 - 1826

 

Allemannische Gedichte

Für Freunde ländlicher Natur und Sitten

 

1803

 

__________________________________________________________________________________

 

 

[152]

Der Storch.

Nach dem Frieden.

 

Willkumm, Her Storch! Bisch au scho do,

und schmecksch im Weiher d' Frösche scho?

Und meinsch, der Winter heig si Sach,

und 's besser Wetter chömm alsgmach?

 

He io, der Schnee gieng überal;

me meint, es werd scho grün im Thal.

Der Himmel isch so rein und blau,

und 's weiht ein a so mild und lau. –

 

Nei loset, wiener welsche cha!

Verstoht men au ne Wörtli dra?

Drum chunnt er über Strom und Meer

us wite fremde Ländere her.

 

[153]

Was bringsch denn Neu's us Afrika?

Sie hen gwis au so Umständ gha,

und d' Büchse gspannt, und d' Säbel gwezt,

und Freiheits-Bäum vor d' Chilche gsezt?

 

De hesch so rothi Strümpfli a.

Isch öbbe Blut vom Schlachtfeld dra?

Wo hesch die schwarze Fegge gno?

Bisch öbbe z'noch an d' Flamme cho?

 

Um das hättsch über Land und Meer

nit reise dörfe hi und her

vom Rhi-Strom bis in Afrika;

de hättschs io in der Nööchi g'ha.

 

Mer wüsse leider au dervo,

und mengi Wunde blutet no,

und 's druckt no menge Chummer schwer,

und menge schöne Trog isch leer.

 

[154]

Und witer an den Alpe hi

ischs, Gott erbarms, no ärger gsi,

und Weh und Ach het usem Wald

und us de Berge widerhallt.

 

Ans Wilhelm Telle Freiheits-Hut

hangt menge Tropfe Schwitzerblut.

Wie hets nit ummen blizt und g'chracht,

und dunderet in der Wetter-Nacht!

 

Doch öbben in der Wetter-Nacht

het Gottis Engel au no gwacht –

Was peppersch? Mer verstöhn di nit!

Schetz dütli, wenn de rede witt!

 

Gang, hol ein 's Becke Chasperli!

Er isch e Rung im Welschland gsi;

er het emol go Vivis gschmekt,

und wie der Storch si Schnabel g'strekt.

 

[155]

Und welsche chaner, 's isch e Gruus;

es blibt ke Wentelen im Hus,

und 's Glas stoht an de Fenstern ab;

wer weiß, verstoht er Chlip und Chalp!

 

Zwor würd' er anderi Gschäfti ha;

er martschet näume, wenn er cha.

«Jez Chrütz im Baum, und Sakertie!

ne Mos verspielt! Potz Mundie!» –

 

's isch gnug, Her Storch! Mer wüsse's scho,

und was de seisch, mer glaube's io!

Es freut di au, aß 's Dorf no stoht,

und alles gsund isch – dank der Gott!

 

's isch au nit alles grad und recht,

und 's Nochbers Chind isch sölli schlecht;

mi Gschwey het hinecht bynem gwacht,

's het Gichter gha die ganzi Nacht.

 

[156]

Sust möchts, Gottlob, so ziemli go,

und 's Feld-Pikett isch nümme do;

wo Lager gsi sin Zelt an Zelt,

goht iez der Pflug im Ackerfeld.

 

Und der, wo d' Storche heißet cho,

und d' Rabe nährt, isch au no do;

er schafft den Arme Brod ins Hus,

und heilt die alte Presten us.

 

Und wo me luegt, und luege cha,

se lächlet ein der Frieden a,

wie Morgeliecht, wenn d' Nacht vergoht,

und d' Sunne hinter de Tanne stoht.

 

Gang lueg e wenig d' Gegnig a!

I glaub, de wirsch e Gfalle ha.

Mi Matten isch der wol bikannt,

am Brunnen abe linker Hand.

 

[157]

Und triffsch am Bach e Fröschli a,

sen ischs der gunnt. Verstick nit dra!

Und, was i bitt, loß d' Imme goh!

Mi Große seit, sie fliege scho.