Heliand

Versus de poeta et

interprete huius codicis

Autor und Datierung von Praefatio und Versus sind umstritten.

Sie wurden erstmals 1562 veröffentlicht. 1720 wurden sie von

Johann Friedrich Eccard dem Heliand zugeordnet.

______________________________________________________________________________

Fortunam studiumque viri lætosque labores,

carmine privatam delectat promere vitam,

qui dudum impresso terram vertebat aratro,

intentus modico et victum quærebat in agro,

5

contentus casula fuerat, cui culmea [testa],

postesque [acclives] sonipes sua [limina] nunquam

obtrivit, tantum armentis sua cura studebat

o fœlix nimium proprio qui vivere censu

prævaluit fomitemque ardentem extinguere diræ

10

invidiæ, pacemque animi gestare quietam.

gloria non illum, non alta palatia regum,

divitiæ mundi, non dira cupido movebat.

invidiosus erat nulli nec invidus [ulli].

securus latam scindebat vomere terram

15

spemque suam in modico totam statuebat agello.

cum sol per quadrum cœpisset spargere mundum

[luce] sua radios, atris cedentibus umbris,

egerat exiguo paucos [menando] iuvencos

depellens tecto vasti per pascua saltus.

20

lætus et attonitus larga pascebat in herba,

cumque fatigatus patulo sub tegmine, fessa

convictus somno tradidisset membra quieto,

mox divina polo resonans vox labitur alto,

«o quid agis Vates, cur cantus tempora perdis?

25

incipe divinas recitare ex ordine leges,

transferre in propriam clarissima dogmata linguam.»

nec mora post tanti fuerat miracula dicti.

qui prius agricola, mox et fuit ille poeta:

tunc cantus nimio Vates perfusus amore,

30

metrica post docta dictavit carmina lingua.

cœperat a prima nascentis origine mundi,

quinque relabentis percurrens tempora secli,

venit ad adventum Christi, qui sanguine mundum

faucibus eripuit tetri miseratus Averni.