Tüschen Saat un Seise

1952

Na 't Heifahren

Wat is dat moj

Text:

Wilhelmine Siefkes, Tüschen Saat un Seise

Hamburg, Fehrs-Gilde, 1959

______________________________________________________________________________

Na 't Heifahren

„Dat was ja'n Dag!“, stennt Geeskemöh,

„Och Mann, wat hebb 'k en Klöör!

Dat gung ok al vör Dau un Dag.

Un alltied 't best Been vör!“

„Ja, Moder, ja!“, un Berend-Ohm

langt sük sien Döffke her.

„Dat was 'n Dag. Wi beiden sünd

ok neet de Jungsten mehr.“

„Dat is't ja man!“, un 't Ollske stött

de dröge Törf in 't Füür.

„Man 'n Koh will leven, un för 't Hei

de Daglohn ist to düür.“

„Dat is't ja man!“, oll Berend suggt

un treckt hum – dat hett so'n Aart!

„Nu hebben wi 't binnen. Un kien Nood

dat 't Deer vör Smacht nahst raart.“

„Ja, so is't nett“, seggt Geeskemöh,

un spöölt de Treckpott um.

„So 'n Dag bi 't Heien, dat gifft Dörst.

Futt krieg wi 'n Koppke, kumm.

Ik doo daar noch 'n Schööt bi in,

dat mutt d'r maal up an.

Kiek du even in de Kluntjepott,

of 't noch een lieden kann!“

„Ja, Moder,'n deftig Koppke Tee,

mi steiht de Tung al stiev;

Dat is wat för de olle Bost,

so 'n Jantje-sacht-in d'-Liev!“

In 't Loog word d' Fieravend lütt,

un elkeen söcht sien Stee.

Un over 't wiede, gröne Land

liggt Sömmeravendfree.

Wat is dat moj

Wat is dat moj, alleen dör 't Feld to gahn.

De wiede gröne Hammerk is an 't Bleihen,

un Wilgenbomen an de Sloden stahn,

duuknackt un laten sük van Sünne eien.

Un wenn du lüstert in dat grote Swiegen,

dat leevt, dat klingt: de Wind spölt sien Musik

in 't Vögelsingen. Un de Immen stiegen

mit söte Frachten ut hör bunte Riek.

Heel ut de Feernte kummt en dump Geluut,

dat is de Stadt mit all hör Larm un Leven.

Hier blaut de Hemel over Gras en Kruut.

Noch is van 't Paradies en Timpke bleven.