Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

384.

Ῥόδον καὶ Ἀμάραντον.

(C. 275. F. 321.)

Ῥόδωι παραφυὲν ἀμάραντον ἔφη πρὸς αὐτὸ· «οἷον ἄνθος εὐπρεπὲς εἶ, ποθητὸν καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις· μακαρίζω σε τοῦ κάλλους καὶ τῆς εὐωδίας.» Τὸ δὲ εἶπεν· «ἐγὼ μὲν, ὦ ἀμάραντον, πρὸς ὀλίγον καιρὸν ζῶ, καὶ, κἂν μηδεὶς κόψηι με, τήκομαι· σὺ δὲ ἀνθεῖς ἀεὶ, καὶ ζῆις οὕτω νέον.»

Ὅτι κρεῖσσον ὀλιγαρκούμεονόν τινα διαμένειν, ἢ πρὸς ὀλίγον τρυφήσαντα μεταβολῆς δυστυχοῦς τυχεῖν ἢ καὶ ἀποθανεῖν.