Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

393.

Σφὴξ καὶ Ὄφις.

(F. 179. C. 276 et p. 396. S. 212.)

Σφήξ ποτε ἐπὶ κεφαλὴν ὄφεως καθίσας καὶ συνεχῶς τοῖς κέντροις πλήσσων, ἐχείμαζεν. Ὁ δὲ περιώδυνος γενόμενος καὶ τὸν ἐχθρὸν οὐκ ἔχων ἀμύνασθαι καὶ ἀποσοβῆσαι, ὡς ἑθεάσατο ἅμαξαν μεστὴν ξύλων, ἀμηχανῶν τὴν κεφαλὴν τῶι τροχῶι ὑπέθηκε, φάσκων· «συντελευτῶ κἀγὼ τῶι ἐχθρῶι μου.» Καὶ οὕτω τῶι σφηκὶ συναπέθανεν.

Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι τινὲς τοῖς ἐχθροῖς αἱροῦνται συναποθη-νήσκειν.