Carmina

Textus:

Flori Carmina

in: Minor Latin Poets (pp. 423-435)

ed. J. Wight Duff/Arnold M. Duff

London: William Heinemann, 1934

___________________________________________________

I

Ego nolo Caesar esse,

ambulare per Britannos,

latitare per <Germanos>

Scythicas pati pruinas.

Responsio Hadriani:

Ego nolo Florus esse,

culices pati rutundos.

II.-IX. De qualitate vitae

II

Bacche, vitium repertor, plenis adsis vitibus:

effluas dulcem liquorem conparandum nectari,

conditumque fac vetustum, nec malignis venulis

asperum ducat saporem versus usum in alterum.

III

Omnis mulier intra pectus celat virus pestilens.

dulce de labris locuntur, corde vivunt noxio.

IV

Sic Apollo, deinde Liber sic videtur ignifer:

ambo sunt flammis creati prosatique ex ignibus;

ambo de comis calorem, vite et radio conferunt;

noctis hic rumpit tenebras, hic tenebras pectoris.

V

Quando ponebam novellas arbores mali et piri,

cortici summae notavi nomen ardoris mei.

nulla fit exinde finis vel quies cupidinis:

crescit arbor, gliscit ardor: ramus implet litteras.

VI

Qui mali sunt, non fuere matris ex alvo mali,

sed malos faciunt malorum falsa contubernia.

VII

Sperne mores transmarinos, mille habent offucias.

cive Romano per orbem nemo vivit rectius.

quippe malim unum Catonem quam trecentos Socratas.

VIII

Tam malum est habere nummos non habere quam malum est.

tam malum est audere semper quam malum est semper pudor.

tam malum est tacere multum quam malum est multum loqui.

tam molum est foris amica quam malum est uxor domi;

5

marmoreos digitos: mox ut dolo

nemo non haec vera dicit, nemo non contra facit.

IX

Consules fiunt quotannis et novi proconsules;

solus aut rex aut poeta non quotannis nascitur.

X.-XIII. De rosis

X

De Rosis

Venerunt aliquando rosae. per veris amoeni

ingenium una dies ostendit spicula florum,

altera pyramidas nodo maiore tumentes,

tertia iam calathos, totum lux quarta peregit

5

marmoreos digitos: mox ut dolo

floris opus. pereunt hodie nisi mane leguntur.

XI

De Rosis

A, quales ego mane rosas procedere vidi!

nascebantur adhuc neque erat par omnibus aetas.

prima papillatos ducebat tecta corymbos,

altera puniceos apices umbone levabat,

5

tertia iam totum calathi patefecerat orbem,

quarta simul nituit nudati germine floris.

dum levat una caput dumque explicat altera nodum,

sic, dum virgineus pudor exsinuatur amictu,

ne pereant lege mane rosas: cito virgo senescit.

XII

De Rosa

Aut hoc risit Amor aut hoc de pectine traxit

purpureis Aurora comis aut sentibus haesit

Cypris et hic spinis insedit sanguis acutis.

XIII

De Rosis

Hortus erat Veneris, roseis circumdatus herbis,

gratus ager dominae, quem qui vidisset amaret.

dum puer hic passim properat decerpere flores

et velare comas, spina libavit acuta

5

marmoreos digitos: mox ut dolor attigit artus

sanguineamque manum, tinxit sua lumina gutta.

pervenit ad matrem frendens defertque querellas:

"unde rosae, mater, coeperunt esse nocentes?

unde tui flores pugnare latentibus armis?

10

bella gerunt mecum. floris color et cruor unum est!"

XIV

De Musis

Clio saecla retro memorat sermone soluto.

Euterpae geminis loquitur cava tibi ventis.

voce Thalia cluens soccis dea comica gaudet.

Melpomene reboans tragicis fervescit iambis.

5

aurea Terpsichorae totam lyra personat aethram.

fila premens digitis Erato modulamina fingit.

flectitur in faciles variosque Polymnia motus.

Uranie numeris scrutatur sidera mundi.

Calliope doctis dat laurea serta poetis.