VII.

[de cane qui noluit latrare.]


[haud facile est pravis innatum mentibus, ut se
  muneribus dignas suppliciove putent.]
forte canis quondam, nullis latratibus horrens,
  nec patulis +primum rictibus+ ora trahens,

5

mollia sed pavidae submittens verbera caudae,
  concitus audaci vulnera dente dabat.
hunc dominus, ne quem probitas simulata lateret,
  iusserat in rabido gutture ferre +nolam+.
faucibus innexis crepitantia subligat aera,

10

  quae facili motu signa cavenda darent.
haec tamen ille sibi credebat praemia ferri,
  et similem turbam despiciebat ovans.
tunc insultantem senior de plebe superbum
  adgreditur «tali singula voce monens:

15

infelix, quae tanta rapit dementia sensum,
  munera pro meritis si cupis ista dari?
non hoc virtutis decus ostentatur in aere,
  nequitiae testem sed geris inde sonum.»