XVI.

[de quercu et harundine.]


montibus e summis radicitus eruta quercus
  decidit insani turbine victa noti.
quam tumidis subter decurrens alveus undis
  suscipit et fluvio praecipitante rapit.

5

verum ubi diversis inpellitur ardua ripis,
  in fragiles calamos grande residit onus.
tunc sic exiguo conectens caespite ramos
  miratur liquidis quod stet harundo vadis.
se quoque tam vasto rectam non sistere trunco,

10

  ast illam tenui cortice ferre minas.
stridula mox blando respondens canna susurro
  seque magis tutam debilitate docet.
«tu rapidos,» inquit, «ventos saevasque procellas
  despicis et totis viribus acta ruis.

15

ast ego surgentes paulatim demoror austros,
  et quamvis levibus provida cedo notis.
in tua praeruptus se fundit robora nimbus,
  motibus aura meis ludificata perit.»
haec nos dicta monent magnis obsistere fluxa,

20

  paulatimque truces exsuperare minas.