XXII.

[de cupido et invido.]




Iuppiter ambiguas hominum praediscere mentes
  ad terras Phoebum misit ab arce poli.
tunc duo diversis poscebant numina votis;
  namque alter cupidus, lividus alter erat.

5

his sese medium Titan, scrutatus utrumque,
  obtulit et precibus cum peteretur, ait:
«praestan<t> di facilis: quae namque rogaverit unus,
  protinus haec alter congeminata feret.»
sed cui longa iecur nequeat satiare cupido,

10

  distulit admotas in nova dona preces,
spem sibi confidens alieno crescere voto,
  seque ratus solum munera ferre duo.
ille ubi captantem socium sua praemia vidit,
  supplicium proprii corporis optat ovans:

15

nam petit extincto cum lumine degeret uno.
  alter ut, hoc duplicans, vivat uterque carens.
tum sortem sapiens humanam risit Apollo,
  invidiaeque malum retulit ipse Iovi,
quae, dum proventis aliorum gaudet iniquis,

20

  laetior infelix et sua damna cupit.