XXX.

[de sue et illius domino.]


vastantem segetes et pinguia culta ruentem
  liquerat abscisa rusticus aure suem.
ut memor accepti referens monimenta doloris
  ulterius teneris parceret ille satis.

5

rursus in +excepti deprensus+ crimine campi,
  perdidit indultae perfidus auris onus.
nec mora, praedator segeti caput intulit horrens,
  poena sed indignum congeminata facit.
tunc domini captum mensis dedit ille superbis,

10

  in varias epulas plurima frusta secans.
sed cum consumpti dominus cor quaereret apri,
  impatiens fertur quod rapuisse cocus,
rusticus hoc iustam verbo compescuit iram,
  affirmans stultum non habuisse suem.

15

«nam cur membrorum demens in damna redisset,
  atque uno totiens posset ab hoste capi?»
haec illos descripta monent, qui saepius ausi
  numquam peccatis abstinuere manus.