Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

159.

Ἡρακλῆς καὶ Ἀθηνᾶ.

(C. 308. F. 419.)

Διὰ στενῆς ὁδοῦ ὥδευεν Ἡρακλῆς. Ἰδὼν δ᾿ ἐπὶ γῆς μήλωι ὅμοιόν τι, ἐπειρᾶτο συντρῖψαι. Ὡς δὲ εἶδε διπλοῦν γενόμενον, ἔτι μᾶλλον ἐπέθετο, καὶ τῶι ῥοπάλωι ἔπαιεν. Τὸ δὲ φυσηθὲν εἰς μέγεθος τὴν ὁδὸν ἐπέφραξεν. Ὁ δὲ ῥίψας τὸ ῥόπαλον ἵστατο θαυμάζων. Ἀθηνᾶ δὲ, αὐτῶι ἐπιφανεῖσα, εἶπε· «πέπαυσο, ἀδελφέ· ταῦτ᾿ ἔστι φιλονεικία καὶ ἔρις· ἄν τις αὐτὸ καταλείπηι ἀμάχητον, μένει οἷον ἦν πρῶτον, ἐν δὲ ταῖς μάχαις οὕτως οἰδεῖται.»

Ὅτι αἱ μάχαι καὶ ἔριδες αἰτίαι μεγάλης βλάβης ὑπάρχουσιν.