| |
|
-
- Ἀ π ο σ π ά σ μ α τ α
- ___________________________________________
- α' ό βίος
β' τὸ ἄπειρον
γ' αἱ ἐναντιότητες
δ' ἡ κοσμολογία
- β ί ο ς
- Themistios, Or. 36, 317 C (DK 12 A 7)
[Ἀναξίμανδρος]
ἐθάρρησε
πρῶτος
ὧν ἴσμεν
Ἑλλήνων
λόγον
ἐξενεγκεῖν
περὶ
φύσεως
συγγεγραμμένον.
Diogenes Laertios II 2; Apollodor FGrH 244 F 29 (DK 12 A 1)
τῶν
δὲ ἀρεοκόντων
αὐτῶι
πεποίηται
κεφαλαιώδη
τὴν
ἔκθεσιν,
ἧιπερ
περιέτυχε
καὶ Ἀπολλόδωρος
ό
Ἀθηναιος.
ὃς καί
φησιν
αὐτὸν
ἐν τοῖς
Χρονικοῖς
τῶι
δευτέρωι
ἔτει
τῆς
πεντεκοστῆς
ὀγδόης
ὀλυμπιάδος
ἐτῶν
εἶναι
ἑξήκοντα
τεσσάρων,
καὶ μετ'
ὀλίγον
τελευτῆσαι.
- τ ὸ ἄ π ε ι ρ ο ν
- Diogenes Laertios II 1 (DK 12 A 1)
Ἀναξίμανδρος
Πραξιάδου
Μιλήσιος.
οὗτος ἔφασκεν
ἀρχὴν
καὶ
στοιχεῖον
το ἄπειρον,
οὐ
διορίζων
ἀέρα ἢ
ὕδωρ ἢ
ἄλλο τι.
καὶ τὰ
μὲν
μέρη μεταβάλλειν,
τὸ δὲ
πᾶν ἀμετάβλητον
εἶναι.
Simplikios in Phys., p. 24, 13sq.; Theophrastos, Phys. op. fr. 2 Diels (DK 12 A 9, B 1)
Ἀναξίμανδρος
μἐν Πραξιάδου
Μιλήσιος
Θαλοῦ γενόμενος
διάδοχος
καὶ μαθητὴς
ἀρχήν
τε καὶ
στοιχεῖον
εἴρηκε
τῶν
ὄντων
τὸ ἄπειρον,
πρῶτος
τοῦτο
τοὔνομα
κομίσας
τῆς
ἀρχῆς.
λέγει δ'
αὐτὴν
μήτε
ὕδωρ μήτε
ἄλλο τι
τῶν
καλουμένων
εἶναι
στοιχείων,
ἀλλ' ἑτέραν
τινὰ
φύσιν ἄπειρον,
ἐξ ἧς ἅπαντας
γίνεσθαι
τοὺς
οὐρανοὺς
καὶ
τοὺς ἐν
αὐτοῖς
κόσμους·
ἐξ ὧν
δὲ ἡ
γένεσίς
ἐστι
τοῖς
οὖσι,
καὶ τὴν
φθορὰν
εἰς
ταῦτα
γίνεσθαι
κατὰ τὸ
χρεών·
διδόναι
γὰρ αὐτὰ
δίκην
καὶ τίσιν
ἀλλήλοις
τῆς ἀδικίας
κατὰ
τὴν τοῦ
χρόνου
τάξιν,
ποιητικωτέροις
οὕτως
ὀνόμασιν
αὐτὰ
λέγων.
δῆλον
δὲ ὅτι
τὴν εἰς
ἄλληλα
μεταβολὴν
τῶν
τεττάρων
στοιχείων
οὗτος θεασάμενος
οὐκ
ἠξίωσεν
ἕν τι
τούτων
ὑποκείμενον
ποιῆσαι,
ἀλλά τι
ἄλλο παρὰ
ταῦτα·
οὗτος
δὲ οὐκ
ἀλλοιουμένου
τοῦ
στοιχείου
τὴν
γένεσιν
ποιεῖ,
ἀλλ'
ἀποκρινομένων
τῶν ἐναντίων
διὰ τῆς
αἰδίου
κινήσεως.
- α ἱ ἐ ν α ν τ ι ό τ η τ ε ς
- Aristoteles, Phys. A 4, 187a l2 sq. (DK 12 A 16)
οἱ
μὲν γὰρ
ἓν
ποιήσαντες
τὸ σῶμα
τὸ ὑποκείμενον
ἢ τῶν
τριῶν
τι ἢ
ἄλλο ὅ
ἐστι
πυρὸς
μὲν
πυκνότερον
ἀέρος
δὲ λεπτότερον,
τἆλλα γεννῶσι
πυκνότητι
καὶ μανότητιπολλὰ
ποιοῦντες.
[...] οἱ δὲ
ἐκ τοῦ
ἑνὸς
ἐνούοας
τὰς ἐναντιότητας
ἐκκρίνεσθαι,
ὥσπερ
Ἀναξίμανδρός
φησιν.
Simplikios in Phys., p. 150, 24 sq. (DK 12 A 9)
ἐναντιότητες δέ
εἰσι θερμόν, ψυχρόν, ξηρόν, ὑγρὸν καὶ τὰ ἄλλα.
Aristoteles, Phys. Γ 5, 204b 23sq. (DK 12 A 16)
εἰσὶν
γάρ
τινες
οἳ τοῦτο
ποιοῦσι
τὸ ἄπειρον, ἀλλ' οὐκ
ἀέρα ἢ
ὕδωρ, ὅπως
μὴ
τἆλλα
φθείρηται
ὑπὸ τοῦ
ἀπείρου
αὐτῶν·
ἔχουσι
γὰρ
πρὸς
ἄλληλα
ἐναντίωσιν, οἷον
ὁ μὲν
ἀὴρ
ψυχρός, τὸ δ'
ὕδωρ
ὑγρόν, τὸ
δὲ πῦρ
θερμόν.·
ὧν εἰ
ἦν ἓν ἄπειρον,
ἔφθαρτο
ἂν ἤδη
τἆλλα·
νῦν δ' ἕτερον
εἶναί
φασιν
ἐξ
οὗ
ταῦτα.
Turba philosophorum, p. 110, 11 sq. (Sermo 1) Ruska
ignis igitur et
aqua sunt inimici, inter quos nulla est
consanguinitas, eo quod ignis est
calidus et siccus, aqua vero frigida et
humida.
Aristoteles Phys. Γ 6, 207a 19 sq.
[...] τὴν
σεμνότητα
καὶ τοῦ
ἀπείρου,
τὸ
πάντα
περιέχειν
καὶ τὸ
πᾶν ἐν
ἑαυτῶι
ἔχειν
Hippolytos, Haer. I 6,1 sq. (DK 12 A11, B 2)
Ἀναξίμανδρος
Πραξιάδου
Μιλήσιος.
οὗτος
ἀρχὴν
ἔφη τῶν
ὄντων
φύσιν
τινὰ
τοῦ ἀπείρου,
ἐξ ἧς
γίνεσθαι
τοὺς
οὐρανοὺς
καὶ τὸν
ἐν αὐτοῖς
κόσμον.
ταύτην
δ'
ἀίδιον
εἶναι
καὶ
ἀγήρω,
ἣν καὶ
πάντας
περιέχειν
τοὺς
κόσμους. λέγει δὲ χρόνον ὡς ὡρισμένης τῆς γενέσεως καὶ τῆς οὐσίας καὶ τῆς φθορᾶς. (2) οὗτος μὲν ἀρχὴν καὶ στοιχεῖον εἴρηκε τῶν ὄντων τὸ ἄπειρον, πρῶτος τοὔνομα καλέσας τῆς ἀρχῆς. πρὸς δὲ τούτωι κίνησιν ἀίδιον εἶναι, ἐν ἧι συμβαίνει γίνεσθαι τοὺς οὐρανούς.
Turba philosophorum, p. 109, 18 sq. Ruska
[. . .] ait omnium
initium esse naturam quandam et eam esse
perpetuam ac omnia coquentem et regentem.
et quidem videtur naturas <eorum>
eorumque nativitates et corruptiones
esse tempora, quibus termini, ad quos
pervenire videntur et noscuntur.
Aetios I 3,3 (Ps.-Plutarchos; DK 12 A 14)
Ἀναξίμανδρος
δ' ὁ
Μιλήσιός
φησι
τῶν
ὄντων
τὴν
ἀρχὴν
εἶναι
τὸ ἄπειρον·
ἐκ γὰρ
τούτου
πάντα
γίνεσθαι
καὶ εἰς
τοῦτο
πάντα
φθείρεσθαι·
διὸ καὶ
γεννᾶσθαι
ἀπείρους
κόσμους
καὶ
πάλιν
φθείρεσθαι
εἰς τὸ
ἐξ οὗ
γίνονται.
λέγει
γοῦν
διὰ τί ἄπειρόν
ἐστιν·
ἵνα
μηδὲν
ἐλλείπηι
ἡ γένεσις
ἡ ὑφισταμένη.
Aristoteles, Phys. Γ4, 203b 18sq. (DK 12 A 15)
[...]
τῶι
οὕτως
ἂν
μόνως
μὴ ὑπολείπειν
γένεσιν
καὶ
φθοράν,
εἰ ἄπειρον
εἴη
ὅθεν ἀφαιρεῖται
τὸ
γιγνόμενον.
Aristoteles, Phys. A4, 187a 20 sq. (DK 12 A 16)
οἱ δ' ἐκ τοῦ ἑνὸς ἐνούσας τὰς ἐναντιότητας ἐκκρίνεσθαι, ὥσπερ Ἀναξίμανδρός φησι.
- ἡ κ ο σ μ ο λ ο γ ί α
- Ps.-Plutarchos, Strom. 2, fr. 179 Sandbach (DK 12 A 10)
φησὶ
δέ τι ἐκ
τοῦ
ἀιδίου
γόνιμον
θερμοῦ
τε καὶ
ψυχροῦ
κατὰ
τὴν
γένεσιν
τοῦδε
τοῦ
κόσμου
ἀποκριθῆναι
καί
τινα ἐκ
τούτου
φλογός
σφαῖραν
περιφυῆναι
τῶι περὶ
τὴν γῆν
ἀέρι ὡς
τῶι
δένδρωι
φλοιόν·
ἧς
ἀπορραγείσης
καὶ εἴς
τινας ἀποκλεισθείσης
κύκλους
ὑποστῆναι
τὸν
ἥλιον
καὶ τὴν
σελήνην
καὶ
τοὺς ἀστέρας.
Hippolytos, Haer. I 6, 3-5 (DK 12 A 11)
(3) τὴν
δὲ γῆν
εἶναι
μετέωρον
ὑπὸ
μηδενὸς
κρατουμένην,
μένουσαν
δὲ διὰ
τὴν
ὁμοίαν
πάντων
ἀπόστασιν.
τὸ δὲ
σχῆμα
αὐτῆς
γυρόν,
στρογγύλον,
κίονι
λίθωι
παραπλήσιον.
τῶν δὲ
ἐπιπέδων
ὧι μὲν
ἐπιβεβήκαμεν,
ὃ δὲ ἀντίθετον
ὑπάρχει.(4)
τὰ δὲ ἄστρα
γίνεσθαι
κύκλον
πυρός, ἀποκριθέντα
τοῦ
κατὰ
τὸν
κόσμον
πυρός,
περιληφθέντα
δ' ὑπὸ
ἀέρος.
ἐκπνοὰς
δ' ὑπάρξαι
πόρους
τινὰς
αὐλώδεις,
καθ' οὓς
φαίνεται
τὰ ἄστρα,
διὸ καὶ
ἐπιφρασσομένων
τῶν
ἐκπνοῶν
τὰς ἐκλείψεις
γίνεσθαι.(5)
τὴν δὲ
σελήνην
ποτὲ
μὲν
πληρουμένην
φαίνεσθαι,
ποτὲ δὲ
μειουμένην
παρὰ
τὴν τῶν
πόρων ἐπίφραξιν
ἢ
ἄνοιξιν.
εἶναι
δὲ τὸν
κύκλον
τοῦ
ἡλίου ἑπτακαιεικοσαπλασίονα
<τῆς
γῆς, ἐννεακαιδεκαπλασίονα
δὲ τὸν>
τῆς
σελήνης,
καὶ ἀνωτάτω
μὲν
εἶναι
τὸν
ἥλιον, κατωτάτω
δὲ τοὺς
τῶν ἀπλανῶν
ἀστέρων
κύκλους.
Turba philosophorum, p. 109,20 sq. Ruska
doceo autem vos stellas esse igneas et aera ipsas continere et quod si aeris humiditas et spissitudo non esset, quae solis flammam separaret a creaturis, omnia subsistentia sol combureret.
Ps.-Plutarch, Strom. 2, fr. 179 Sandbach (DK 12 A 10)
ὑπάρχειν
δέ φησι
τῶι μὲν
σχήματι
τὴν γῆν
κυλινδροειδῆ,
ἔχειν
δὲ
τοσοῦτον
βάθος
ὅσον ἂν
εἴη
τρίτον
πρὸς τὸ
πλάτος.
Agathemeros I 1, p. 471 Müller (DK 12 A 6)
Ἀναξίμανδρος
ὁ
Μιλήσιος
ἀκουστὴς
Θαλέω
πρῶτος
ἐτόλμησε
τὴν
οἰκουμένην
ἐν πίνακι
γράψαι·
μεθ' ὃν
Ἑκαταῖος
ὁ
Μιλήσιος
ἀνὴρ
πολυπλανὴς
διηκρίβωσεν,
ὥστε θαυμασθῆναι
τὸ
πρᾶγμα.
Diogenes Laertios II 1 (DK 12 A 1)
[Ἀναξίμανδρος] εὗρεν
δὲ καὶ
γνώμονα
πρῶτος.
... καὶ
γῆς καὶ
θαλάσσης
περίμετρον
πρῶτος
ἔγραψεν,
ἀλλὰ
καὶ
σφαῖραν
κατεσκεύασε.
Aetios II 20,1 (DK 12 A 21)
Ἀναξίμανδρός [sc.
τὸν
ἥλιον]
κύκλον
εἶναι
ὀκτωκαιεικοσαπλασίονα
τῆς γῆς,
ἁρματείωι
τροχῶι
παραπλήσιον,
τὴν
ἁψῖδα
ἔχοντα
κοίλην,
πλήρη
πυρός,
κατά τι
μέρος
ἐκφαίνουσαν
διὰ
στομίου
τὸ πῦρ
ὥσπερ
διά
πρηστῆρος
αὐλοῦ.
καὶ
τοῦτ'
εἶναι
τὸν
ἥλιον.
Aetios II 15,6 (DK 12 A 18)
Ἀναξίμανδρός
καὶ Μητρόδωρος
ὁ Χῖος καὶ Κράτης ἀνωτάτω μὲν πάντων τὸν ἥλιον τετάχθαι, μετ' αὐτὸν δὲ τὴν σελήνην, ὑπὸ δὲ αὐτοὺς τὰ ἀπλανῆ τῶν ἄστρων καὶ τοὺς πλάνητας.
Alexandros in Meteor., p. 67,3 sq.; Theophrast, Phys. op. fr. 23 Diels (DK 12 A 27)
οἱ
μὲν γὰρ
αὐτῶν ὑπόλειμμα
λέγουσιν
εἶναι
τὴν θάλασσαν
τῆς
πρώτης
ὑγρότητος·
ὑγροῦ
γὰρ
ὄντος
τοῦ περὶ
τὴν γῆν
τόπου
κἄπειτα
τὸ μέν
τι τῆς
ὑγρότητος
ὑπὸ τοῦ
ἡλίου
ἐξατμίζεσβαι·
καὶ γίνεσθαι
πνεύματά
τε ἐξ
αυτοῦ
καὶ
τροπὰς
ἡλίου
τε καὶ
σελήνης,
ὡς διὰ
τὰς ἀτμίδας
ταύτας
καὶ τὰς
ἀναθυμιάσεις
κἀκείνων
τὰς
τροπὰς
ποιουμένων,
ἔνθα ἡ
ταύτης
αὐτοίς
χορηγία
γίνεται,
περὶ
ταῦτα
τρεπομένων·
τὸ δέ τι
αὐτῆς ὑπολειφθὲν
ἐν τοῖς
κοίλοις
τῆς γῆς
τόποις
θάλασσαν
εἶναι·
διὸ καὶ
ἐλάττω
γίνεσθαι
ξηραινομένην
ἑκάστοτε
ὑπὸ τοῦ
ἡλίου
καὶ
τέλος ἔσεσθαί
ποτε
ξηράν·
ταύτης
τῆς
δόξης
ἐγένετο,
ὡς ἱστορεῖ
Θεόφραστος,
Ἀναξίμανδρός
τε καὶ
Διογένης.
Hippolytos, Haer. I 6, 7 (DK 12 A 11)
ἀνέμους
δὲ γίνεσθαι
τῶν λεπτότατων
ἀτμῶν
τοῦ
ἀέρος
ἀποκρινομένων
καὶ ὅταν
ἀθροισθῶσι
κινουμένων,
ὑετοὺς
δὲ ἐκ
τῆς ἀτμίδος
τῆς ἐκ
γῆς ὑφ'
ἥλιον
ἀναδιδομένης·
ἀστραπὰς
δέ, ὅταν
ἄνεμος
ἐμπίπτων
διιστᾶι
τὰς νεφέλας.
Turba philosophorum, p. 110, 15 sq. Ruska
et omnes inspicite quoniam Spiritus ex
tenui aeris vapore fiunt eo quo calore
hurnori iuncto tenue quid exire quod
ventus fiet necesse est. [...] sie et
coruscatio: solis calore nubi eveniente
et nubem confringente coruscatio apparet.
Aetios V 19,4 (DK 12 A 30)
Ἀναξίμανδρός ἐν
ὑγρῶι γεννηθῆναι
τἀ
πρῶτα
ζῶια
φλοιοῖς
περιεχόμενα
ἀκανθώδεσι,
προβαινούσης
δὲ τῆς
ἡλικίας
ἀποβαίνειν
ἐπὶ τὸ
ξηρότερον
καὶ περιρρηγνυμένου
τοῦ
φλοιοῦ
ἐπ'
ὀλίγον
χρόνον
μεταβιῶναι.
Hippolytos, Haer. I 6, 6 (DK 12 A 11)
τὰ δὲ
ζῶια
γίνεσθαι
ἐξατμιζομένα
ὑπὸ τοῦ
ἡλίου.
Hippolytos, Haer. I 6, 6 (DK 12 A 11)
τὸν δὲ
ἄνθρωπον
ἑτέρωι
ζώιωι γεγονέναι,
τουτέστι
ἰχθύι,
παραπλήσιον
κατ'
ἀρχάς.
Plutarchos, Symp. 730 E (DK 12 A 30)
[. . .] ἐν
ἰχθύσιν
ἐγγενέσθαι
τὸ πρῶτον
ἀνθρώπους
ἀποφαίνεται
καὶ
τραφέντας,
ὥσπερ
οἱ γαλεοί,
καὶ
γενομένους
ἱκανοὺς
ἑαυτοῖς
βοηθεῖν
ἐκβῆναι
τηνικαῦτα
καὶ γῆς
λαβέσθαι.
|
|