Corpus Ovidianum

Pseudo-Vergilii Elegia

in Maecenatem II

post 14 p. Chr. n.

Textus:

Ovidius Naso, Ibis Fragmenta Ovidiana

ed. Bruno W. Häuptli, Zürich 1996

______________________________________ ___________________________

Elegiae in Maecenatem II

Sic est Maecenas fato veniente locutus,

frigidus et iamiam cum moriturus erat:

«mene» inquit «iuvenis primaevi, Iuppiter, ante

angustum Drusi non cecidisse diem!

5

pectore maturo fuerat puer, integer aevo,

et magnum magni Caesaris illud opus.

discidio vellemque prius -» non omnia dixit

inciditque pudor quae prope dixit amor,

sed manifestus erat. moriens quaerebat amatae

10

coniugis amplexus oscula verba manus.

«sed tamen hoc satis est: vixi te, Caesar, amico

et morior» dixit, «dum moriarque, sat est.

mollibus ex oculis aliquis tibi procidet umor,

cum dicar subita voce fuisse tibi.

15

hoc mihi contingat, iaceam tellure sub aequa;

nec tamen hoc ultra te doluisse velim,

sed meminisse velim: vivam sermonibus illic;

semper ero, semper si meminisse voles.

et decet et certe vivam tibi semper amore,

20

nec tibi qui moritur desinit esse tuus.

ipse ego quicquid ero cineres interque favillas,

tum quoque non potero non memor esse tui.

exemplum vixi te propter molle beati,

unus Maecenas teque ego propter eram.

25

arbiter ipse fui, volui quod contigit esse,

pectus eram vere pectoris ipse tui.

vive diu, mi care, senex pete sidera sero:

est opus hoc terris, te quoque velle decet.

et tibi succrescant iuvenes bis Caesare digni

30

et tradant porro Caesaris usque genus.

sit secura tibi quam primum Livia coniunx,

expleat amissi munera rupta gener.

cum deus intereris divis insignis avitis,

te Venus in patrio collocet ipsa sinu.»