Vita S. Elisabeth

Liber III

________________________________________________________________

CAPUT VI

Misericordia, quam beata Elizabeth tempore caristiae

pauperibus exhibuit indefessa

ANNO Domini millesimo ducentesimo vigesimo quinto, proficiscente in Apuliam ad Imperatorem Fridericum Ludewico Thuringiae Landgravio, ad Curiam Cremonensem, per totam Alemanniam suborta est Caristia gravis, et fere duobus annis durans multos fame peremit. Tunc misericors Elizabeth miserorum compassione permota, omnem annonam de suis granariis collectam in pauperum eleemosynas erogavit. Quibusdam, id est, multis tantum singulis diebus, quantum necessitati opus erat, tribuit, et quantumlibet dabat, accipienti per diem Dei munere satis erat.

Sub castro etiam Wartperch altissimo, ubi tunc etiam morabatur hospitale constituit, in quo infirmos et debiles plurimosque qui generalem eleemosynam expectare non poterant, collocavit. Quos non obstante montis altitudine, singulis diebus pluries visitabat, singulorum desiderio satisfaciens tam in cibo, quam in potu. Abominabiles magis inter eos et debiles quosdam pavit, quibusdam stravit, alios in humeros suos sustulit, multaque officia humanitatis impendit.

Et licet nullam corruptionem aeris ubicunque alias potuerit sustinere, infirmorum tamen etiam in aestivo tempore foetores, quos ancillae graviter et cum murmure vix tolerabant, ipsa sine omni horrore pertulit; hilariter manibus tractans eos, faciei ipsorum salivam, sputum, sordes oris et narium velo sui capitis detergebat. Praeter hos in eadem domo puerulos pauperes nutrivit; tam dulciter se eis exhibens, ut eam omnes matrem appellarent, domumque intrantem accurrendo circumdarent sibi filialiter assidendo. Inter quos scabiosos, infirmos, debiles, magis sordidos, et deformes specialiter dilexit; capita eorum manibus attrectans, et in sinu suo collocans.