Vita S. Elisabeth

Liber IV

________________________________________________________________

CAPUT II

Qualiter valedicens suis discessit

DEINDE disposita terra, suisque principatibus ordinatis, visitavit monachorum et suis monialium coenobia, benedictionem ab ipsis accipiens, et eorum se orationibus recommendans. Deinde Schmalchalden, oppidum suae ditionis, veniens, invenit praecordiales sibi, quibus insalutatis abire noluit, quos illic jusserat congregari. Quibus valefaciens cum moerore, commisit suis fratribus natos cum uxore; matremque deosculatus filiali more, vix eam alloquitur cordis prae dolore.

Illis mota visera, corda tremuerunt,

Dum alter in alterius colla irruerunt,

Expetentes oscula, quae vix exceperunt

Propter multitudines, quae eos compresserunt.

Mater tenens filium, uxorque maritum

In diversa pertrahunt, et tenent invitum,

Fratres cum militibus velut compeditum

Stringunt, nec discedere sinunt expeditum.

Erat in exercitu maximus tumultus,

Cum carorum cernerent alternari vultus.

Flebant omnes par iter senex et adultus,

Turbae cum militibus, cultus et incultus.

Eia quis non plangeret cum videret flentes,

Tot honestos nobiles, tam diversas gentes

Cum Thuringis Saxones illuc venientes,

Ut viderent socios suos abscedentes.

Amico luctamine cuncti certavere,

Quis eum diutius posset retinere.

Quidam collo brachiis, quidam inhaesere

Vestibus, nec poterat cuiquam respondere.

Tandem se de manibus eximens suorum,

Magnatorum socius et peregrinorum,

Admixtus tandem coetui cruce signatorum

Non visurus amplius terram Thuringorum.

Ascendens itaque super equum suum Princeps pacis cum multis Baronibus, Nobilibus, Militibus armigeris, aliisque Christi fidelibus plurimis, valedicentes terrae et populo remanenti, circa finem mensis Junii peregre profecti sunt in nomine Domini, ipsum cordibus et vocibus collaudantes.

Erat ibi tunc moestitudo maxima, luctus et planctus ingens; voces miserabiles, larga lachrymarum effusio cum rugitu anxio et clamore. Erat nihilominus devota illic mens, et vox grata benedicentium Deum. O permixtum turbulenta moestitia pium tripudium! ubi fletus et planctus concentui jungitur, dum parentes a filiis, et viri ab uxoribus pro charitate fidei sejunguntur.