XXXIV.

[de formica et cicada.]


quisquis torpentem passus transisse iuventam,
  nec timuit vitae providus ante mala,
collectus senio, postquam gravis affuit aetas,
  heu frustra alterius saepe rogabit opem.

5

solibus ereptos hiemi formica labores
  distulit, et brevibus condidit ante cavis.
verum ubi candentes suscepit terra pruinas
  arvaque sub rigido delituere gelu,
pigra nimis tantos non aequans corpore nimbos,

10

  in laribus propriis humida grana legit.
discolor hanc precibus supplex alimenta rogabat,
  quae quondam querulo ruperat arva sono:
«se quoque maturas cum tunderet area messis,
  cantibus aestivos explicuisse dies.»

15

parvula tunc ridens sic est affata cicadam;
  nam vitam pariter continuare solent:
«mi quoniam summo substantia parta labore est,
  frigoribus mediis otia longa traho.
at tibi saltandi nunc ultima tempora restant,

20

  cantibus est quoniam vita peracta prior.»