Εἰδύλλια

XII.

___________________________________________________

Ἀίτης

Ἤλυθες ὦ φίλε κοῦρε τρίτηι σὺν νυκτὶ καὶ ἠοῖ·

ἤλυθες, οἱ δὲ ποθεῦντες ἐν ἤματι γηράσκουσιν.

ὅσσον ἔαρ χειμῶνος, ὅσον μῆλον βραβίλοιο

ἥδιον, ὅσσον ὄις σφετέρης λασιωτέρη ἀρνός,

5

ὅσσον παρθενικὴ προφέρει τριγάμοιο γυναικός,

ὅσσον ἐλαφροτέρη μόσχου νεβρός, ὅσσον ἀηδών

συμπάντων λιγύφωνος ἀοιδοτάτη πετεηνῶν·

τόσσον ἔμ᾽ εὔφρηνας σὺ φανείς, σκιερὴν δ᾽ ὑπὸ φηγόν

ἠελίου φρύγοντος ὁδοιπόρος ἔδραμον ὥς τις.

10

εἴθ᾽ ὁμαλοὶ πνεύσειαν ἐπ᾽ ἀμφοτέροισιν Ἔρωτες

νῶϊν, ἐπεσσομένοις δὲ γενοίμεθα πᾶσιν ἀοιδή·

«δίω δή τινε τώδε μετὰ προτέροισι γενέσθην

φῶθ᾽, ὃ μὲν εἴσπνηλος, φαίη χ᾽ ὡμυκλαϊάζων,

τὸν δ᾽ ἕτερον πάλιν, ὡς καὶ ὁ Θεσσαλός, εἴποι ἀίτην.

15

ἀλλήλους δ᾽ ἐφίλησαν ἴσωι ζυγῶι. ἦρα τότ᾽ ἦσαν

χρύσειοι πάλιν ἄνδρες, ὅτ᾽ ἀντεφίλησ᾽ ὁ φιληθείς.»

εἰ γὰρ τοῦτο, πάτερ Κρονίδη, πέλοι, εἰ γάρ, ἀγήρωι

ἀθάνατοι, γενεῆις δὲ διηκοσίηισιν ἔπειτα

ἀγγείλειεν ἐμοί τις ἀνέξοδον εἰς Ἀχέροντα·

20

«ἡ σὴ νῦν φιλότης καὶ τοῦ χαρίεντος ἀίτεω

πᾶσι διὰ στόματος, μετὰ δ᾽ ἠιθέοισι μάλιστα.»

ἀλλ᾽ ἤτοι τούτων μὲν †ὑπέρτεροι Οὐρανίωνες·

ἕσσονθ᾽† ὡς ἐθέλουσιν· ἐγὼ δέ σε τὸν καλὸν αἰνέων

ψεύδεα ῥινὸς ὕπερθεν ἀραιῆς οὐκ ἀναφύσω.

25

ἢν γὰρ καί τι δάκηις, τὸ μὲν ἀβλαβὲς εὐθὺς ἔθηκας,

διπλάσιον δ᾽ ὤνησας, ἔχων δ᾽ ἐπίμετρον ἀπῆλθον.

Νισαῖοι Μεγαρῆες ἀριστεύοντες ἐρετμοῖς,

ὄλβιοι οἰκείοιτε, τὸν Ἀττικὸν ὡς περίαλλα

ξεῖνον ἐτιμήσασθε Διοκλέα τὸν φιλόπαιδα.

30

αἰεί οἱ περὶ τύμβον ἀολλέες εἴαρι πρώτωι

κοῦροι ἑριδμαίνουσι φιλήματος ἄκρα φέρεσθαι.

ὃς δέ κε προσμάξηι γλυκερώτερα χείλεσι χείλη,

βριθόμενος στεφάνοισιν ἑὴν ἐς μητέρ᾽ ἀπῆλθεν.

ὄλβιος, ὅστις παισὶ φιλήματα κεῖνα διαιτᾶι.

35

ἦ που τὸν χαροπὸν Γανυμήδεα πόλλ᾽ ἐπιβῶται

Λυδίηι ἶσον ἔχειν πέτρηι στόμα, χρυσὸν ὁποίηι

πεύθονται μὴ φαῦλος, ἐτήτυμον ἀργυραμοιβοί.